هر شب که شریک غربت فانوسم
  از داغ تو می چکد گل افسوسم
  صد بار تو را اه کشیدم از دل
  یک بار بیا تا نکنی مایوسم
  آدینه ی دیگری به تکرار گذشت
  من ماندم و رویای پر از کابوسم
  تو ساحل سبز آبی آرامی
  من قایق گمگشته ی اقیانوسم
  دیباچه ی عشق ومعنی شور تویی
  من واژه ای گنگ و پوچ این قاموسم
  این هفته بیا، و گرنه تا جمعه ی بعد
  در پیچ و خم غربت خود می پوسم
  دستان مرا بگیر ای دست تو سبز
  از روی ادب پای تو را می بوسم